“Malarstwo od zawsze było dla mnie wyborem drogi przez życie i tak jak pustynia jest fundamentem moich projektów, mojego życia. Najważniejszym kluczem formalnym jest Monidło (fotościanka z otworami na głowę). Moja twórczość to często dwie płaszczyzny nawzajem przenikające się ze sobą, aby ukazać dwa odrębne światy – prawda i fałsz, które zestawione na jednym płótnie zacierają swoje granice.

Moje malarstwo ociera się o symbolizm, malarstwo materii, ekspresjonizm, abstrakcjonizm, jednak za każdym razem jest przedstawieniowe, pogłębia konkretny temat. Bliskie mi są symbole namiotu, pustyni, jaskini, ognia, człowiek – często ukazywany w formie zostawionego po sobie śladu. Fascynuje mnie to co jednakie dla każdego człowieka, to co widziane na pustyni, kiedy ściągniemy wszystkie warstwy przekonań o sobie, nazewnictwa, profesje, narodowość, miejsce pochodzenia. Łączy nas to co uniwersalne, ludzkie, nieco pierwotne, intuicyjne, bliskie.

Malarstwo olejne na palach, które widzieliśmy podczas Prawa Pustyni / wystawa sztuki na Pustyni Błędowskiej 8-9.07.23, jest o procesie docierania do esencji danego tematu. Tematem oczywiście są już od dawna studiowane symbole, Pustyni i Namiotu. Te obrazy to ciągła próba uchwycenia natury tych symboli, tym razem obrazy pozostają ukończone będąc jednocześnie w procesie. To próba zajrzenia do wnętrza, to pragnienie wydobycia światła, to istota samego detalu. To kształcenie umiejętności rezygnowania z nadmiaru, z tego co na moment wydaje się atrakcyjne, aby przejść jeszcze głębiej, jeszcze bliżej samej istoty. W tym docieraniu do esencji wypływa lekcja, która przekłada się bezpośrednio na cały proces kreowania wydarzenia Prawo Pustyni, jakby malarstwo i tworzenie wydarzenia działo się spójnie, jakby tym czynnościom przyświecała ta sama idea. Luksus to natura. Zachwycam się drobnym gestem, ciszą w obrazie, wolną przestrzenią, tą pokorą dla samej materii, podłoża. Mam pokusę, aby zakończyć malowanie w momencie nałożenia samego gruntu (grunt robię sama, tu już zaczyna się alchemia), który w swojej kolorystyce i strukturze ma już tak wiele do wyrażenia, to znów chęć rezygnowania, zamiast nakładania wciąż nowych warstw i próby ubogacania czegoś co w swojej istocie jest już bogactwem. Kolorów, ruchów pędzla, drobnych cieni. Zamiast krzyczeć, a była we mnie taka potrzeba na studiach, zaczynam zachwycać się ciszą i przestrzenią. Wielka Cisza, cytując tytuł jednego z utworów Bovskiej.

Jest coś dzikiego w spacerze po tylu warstwach obrazu, jest coś tajemniczego w tym świetle, które wydostaje się spod warstw namiotów.

Wystawa sztuki na Pustyni jest manifestem powrotu Człowieka do natury. Jest tym samym procesem, który pragnę uchwycić w obrazie #luksustonatura